Piotr Chmielewski over Krab: "Kruip in het hoofd van de krab"

Volgens veel filmmakers zijn dit de twee moeilijkste dingen om te animeren: water en dieren met veel poten. En wat deed jij? Je maakte een onderwaterfilm met een veelpotig hoofdpersonage.

Piotr Chmielewski: Voor onze animatie supervisor Paulina Szewczyk zijn acht poten een lachertje. Ze kan nog veel meer poten aan! Ik vind het net heel fijn om natuurelementen weer te geven in stop-motion.

Tomasz Sobczak (Camera): We hadden ook scènes met vuur en dat vond ik een veel moeilijker natuurelement om te animeren.

De animatie oogt vrij ruw; basic stop-motion.

Chmielewski: Dat vind ik net zo magisch en charmant aan deze techniek. Het publiek kan zien dat de film met de hand gemaakt werd, met authentiek, ongepolijst materiaal. We hielden de inbreng van computer-effecten zo beperkt mogelijk.

Ik beeld me in hoe je dagenlang krabben hebt geobserveerd.

Chmielewski: Ik bekeek inderdaad heel veel krabbenfilmpjes op YouTube. In de zoo van Berlijn bestudeerde ik hun manier van bewegen. En ik probeerde mezelf in het hoofd van een krab te verplaatsen - hoe zou zo’n dier zijn omgeving ervaren? Dit is mijn interpretatie van hoe krabben de wereld zien en horen.

Daarom kijken we de hele film lang door de ogen van het hoofdpersonage. Dat zijn niet meer dan twee kleine bolletjes op antennes.

Sobczak: We gebruikten vaak een brede lens. Een gewone camera lens lijkt sterk op het oog van een mens. Maar de ogen van krabben functioneren anders. In de dierenwereld hebben roofdieren meestal een lange brandpuntafstand, omdat ze tijdens de jacht hun prooi achterna zitten. Prooidieren - zoals krabben - kijken in de breedte om de omgeving in het oog te houden.

Chmielewski: Enkel de mond van de krab kan een beetje bewegen. Maar zelfs met dat minimum aan gelaatsuitdrukking, lees je de emoties van de krab toch af uit zijn lichaamstaal.

Het gaat niet enkel om de ogen maar ook om de oren.

Piotr Kubiak (Klank): De regisseur vond het heel belangrijk om enkel originele klanken te gebruiken die we zelf hadden opgenomen. En we mochten geen dode dieren gebruiken, ook niet om klanken na te bootsen. Als een vis in de pan met z’n staart sloeg, mocht ik daarvoor geen dode vis gebruiken. Dus gebruikte ik een banaan. Bananen waren wel toegestaan!

Wat gebruikte je voor de klank van waterbubbels?

Kubiak: Bubbels! Nadat ik opnames van borrelend water had gemaakt, stopte ik al die klanken in een keyboard. Telkens we bubbels nodig hadden, sloeg ik de juiste toetsen op mijn piano aan. Aanvankelijk vond ik het grappig, maar we hadden zoveel bubbels nodig, en Piotr was zo’n pietje-precies, dat ik er helemaal lastig van werd.

Maar er is één klank die me de stuipen op het lijf jaagt: het afstrijken van een lucifer. Dan besef je pas dat je in een soort horrorfilm bent beland!

Chmielewski: Ik creëer wel spanning, maar echt gruwelijk wordt het nooit in Krab. Het is geen vegan propagandafilm; ik probeer mensen geen schuldgevoel aan te praten omdat ze dieren eten. Het gaat gewoon om het perspectief van de krab. Als je 8 minuten lang in het hoofd van de krab zit, groeit er een zekere empathie - je probeert je voor te stellen hoe het zou voelen om zo’n heel ander soort wezen te zijn.