Tony, Shelly en het magische licht: "Vluchten in je fantasie"

Bovendien houdt Filip Pošivač van klassiek vakmanschap. Wie tijdens de vertoningen op het Jeugdfilmfestival Antwerpen de poppetjes en decors goed bekijkt, zal versteld staan: je kan letterlijk de knoopjes, de pijpenstokers, de wollen draadjes, enz. herkennen. Wie zich niet zit te vergapen aan zoveel details, kan rustig mee dobberen op het mooie verhaal…

Filip Pošivač: De kleine Tony is op een heel opvallende manier anders dan andere kinderen: hij geeft licht. Tony gloeit in het donker! Zijn bijzondere uiterlijk maakt hem erg onzeker en Tony worstelt met een gebrek aan vertrouwen, maar dat verandert wanneer er een nieuw buurmeisje in het appartementsgebouw komt wonen. Daar begint ons verhaal.

Tot zover Tony en Shelly… maar hoe zit het met dat magische licht?

Pošivač: Dat is een bijzonder element in het verhaal waar ik niet veel over kan verklappen; ik wil het mysterie niet verknoeien. Dat magische licht is de aanleiding voor een groot avontuur…

… dat zich grotendeels afspeelt in het appartementsgebouw, een bijzonder universum op zich.

Jana Šrámková (scenarist): Het is een heel mooi en heel oud gebouw, en dat wordt niet door alle bewoners op prijs gesteld. Sommige mensen dromen van een flitsend, modern leven, ze willen de wereld bekijken doorheen plastic vensters, ze willen een lift in plaats van trappen,... Daarom hebben ze een hekel aan de oude conciërge die het gebouw onderhoudt.

Daarbinnen vergeten we bijna dat er nog een buitenwereld bestaat. Alles draait rond dit kleine universum.

Šrámková: Omdat we alles zien door de ogen van Tony. Hij mag van zijn ouders het appartement niet verlaten; ze zijn bang dat hij zal uitgelachen worden. Dit gebouw is zijn hele wereld. Hij kan wel ontsnappen via zijn fantasie. Voor Shelly en hem is dat de enige vluchtweg en de uitgelezen manier om met hun problemen om te gaan.

Die verbeelding was vast een uitdaging voor de filmmaker! Het ene moment zitten we in de jungle, dan weer op de zeebodem, en dan plots in het tijdperk van de dinosauriërs…

Pošivač: Bij animatie zijn er geen grenzen en dat vind ik heerlijk! De enige limieten waaraan je gebonden bent, zijn de wetten van je eigen verhaal. Je kan overal naartoe, op eender welk moment. Dat is zo’n plezier voor een filmmaker; ik heb er enorm van genoten.

Wat het allemaal nog mooier maakt is de winterse sfeer waarin het verhaal baadt.

Pošivač: Als artiest ben ik verantwoordelijk voor het ‘ontwerpen van beelden’ en voor mij is het belangrijk dat alle elementen authentiek zijn, met vakmanschap vervaardigd in de studio. Zo werd elke sneeuwvlok met de hand gemaakt! In de postproductie werden al die elementen via VFX met elkaar verbonden. Ik creëerde al vaker een wereld in stop-motion, maar dit was mijn eerste lange film, dus ik werd vooral uitgedaagd op het vlak van planning en voorbereiding.

Gebaseerd op een interview in opdracht van het Zlin Film Festival